Efekan hafta sonu bizsiz çıktı dışarıya. Gerçi bunu neredeyse her hafta sonu yapıyor benim özgür ruhum, çok sevdiğim komşularımız sağolsunlar onu kendi çocuklarından hiç ayırmıyorlar Efekan’da onların oğullarını abisi olarak tanıtıyor herkese. Ancak bu hafta sonu 90 km uzaklıktaki Kumluca’ya gittiler gezmeye, bizde evde koca kişisiyle kaldık mı baş başa. Şöyle bir kıra bayıra çıkar gezermiyiz diye baktım, yok. Kumandayı aldı eline açtı bir belgesel bir de kahve yaptı. İçimden hadi bende dikiş dikeyim bari dedim biçilmiş bir pantolonum vardı biraz diktim hayır hava belgesel izlenmeyecek ya da dikiş dikilmeyecek kadar güzel. Ben el attım olaya “başbaşa bir gezmeye çıkarırsın sanmıştım beni” dedim bu saatten sonra el mahkum ne yapsın mecbur kalktı rahat kanepesinden vedalaştı kumandasıyla 
. Ben koca kişisinden çok sık yakınırım blogda okuyanlar bilir bunun nedeni hep fotoğraf çekimiyle ve onun bu konudaki bin bir nazıyla ilgilidir hani kırk türküsü var kırkıda ahlat üstüne demişler ya benimki de o misal nasıl fotoğraf çekemediğimizle ilgilidir 
. Söz konusu olan elbise çekimi değilse ama benim kocanın elinden alamazsınız fotoğrafı çekerde çeker. Hal böyle olunca dün de çekti bir sürü kare. Bende size minnacık bir Kaş turu yaptırayım dedim kocamın objektifinden
Liman namı diğer balıkçı barınağı.
Uzun çarşı.
Mavi.
İnce boğaz, Yarımada yolu.
Geziden Koca kişisine ait tek kare
