Kimliği gizli bir blogger olsaydım eğer yazardım uzun uzun, tedirginlik duymadan.
Bir haftadır yüreğimi avcunun içinde sımsıkı kavrayan yumruktan. Efekan’ım gülen yüzümün mutsuzluklarından, hırçınlıklarından, iyi anne olmayı beceremememden, yüreğimin fısıldadığı ile kitaplar ve uzmanları söyledikleri arasında sıkışıp kalmamdan.
Böyle bir şeyi kayıt düşmek istememe durumum ve yazmazsam taş kesileceğimden. Nefesimin kesildiğinden, çaresizliğimden, belki de acemilikten abartmamdan.
Çocuğumun çaresizlik içinde kıvrandığını fark edip ne yapacağımı bilemeyerek onu yapayalnız bırakmamdan. Yapmam gereken tek şeyin ona sıkıca sarılmak olduğunu hissetmemden, ama her kafadan başka bir ses çıkmasından.
Efekan’ın da bu olay esnasında kurduğu tek cümle olan “Dünya böyle bir yer değil, böyle bir dünya istemiyorum” diye çığlık atmak istememden ama kontrolü bir yetişkin gibi kas katı durmamdan.
Zaman zaman çaresizliğin verdiği öfkeyle yavrumu sözlerimle hırpaladığımı fark edip telafi etmek için attığım bin bir takladan ve aslında hepsinin ne kifayetsiz olduğundan.
Yorgun düşünceye kadar ağlasam hiç bir şeyin çözüme ulaşmayacağını bilmemden, ancak aklıma gelen tek şeyinde bu olduğundan.
Geçen hafta içinde Efekan’ın defterine düşülen notun aslında cam kırıklarıyla benim beynime onun minicik yüreğine kazındığından.
Disiplin disiplin diye tutturan, kurallar koyan biz yetişkinlerin ne acımasız insanlar olduğumuzdan ve aslında onları disipline etmek yerine ehlileştirmeye sistem için uyumlu bireyler yetiştirmeye ne gönüllü olduğumuzdan ve sonrasında sisteme ve yetiştirdiklerimize isyan edip ağız dolusu küfrettiğimizden.
Beş yaşında yüreğiyle direnen minicik omuzların çökmek üzere olduğunu görüp çektiğim acılardan.
Henüz beş yaşında bir çocuk annesi olarak çağırıldığım toplantının son olmayacağını derinden hissetmemden ve inşallah son olmayacağı hep böyle özgür ruh devam etmesini için için dilememden.
Disiplin sorunu, zamansız ve aşırı hareketler, acaba evde ne izletiyorsunuz? ya da eşinizle kavga ediyor musunuz? gibi özel den öte özel sorulara bir haftada çocuğumu nasıl bu kadar mutsuz yapmayı başardınız demeyi akıl edemememden.
Fareleri Öldürmeme Notu’ nu deklare edip sokaklara astıran, markette satılan karınca zehrini ilk gördüğünde “anne olamaz bu kezde karıncaları öldürmek istiyorlar, ama karıncalar kimseye zarar vermiyor ki” diyen çocuğu eline taş alıp ağaçta yürüyen karıncalara (aslında son anda sadece yanlarında bir noktaya) vuracak kadar öfke dolu bir hale getirmenin sadece neden? kurallar, uyum gibi kelimeleri kullanarak başarılabileceğinden.
Tüm bunlar yaşanırken birlikte onun için bahçeye diktiğimiz üç minik aloe vera bitkisinin “ne işe yaradığı”nı sorduğunda “cilde iyi geldiğini, yanık gibi şeyleri tedavi ettiğini” söyleyince “Amerika’da yanan insanları tedavi etmek için bu çiçekleri kullanabileceğimizi” söyleyen “ama bunların bu iş için az olduğunu daha fazla dikmemizi” isteyen küçücük dev adamın aslında sadece biraz sarsıldığını özünün yerinde sapa sağlam durduğunu bana gösterdiğini.
Sarf ettiğim o aptal cümleyi asla unutmayıp öfkeyle “Asla eski Efekan olmayacağım” diye bağırırken hala eski Efekan olan pamuk yüreklimi, gülen yüzümü, asi meleğimi yazardım.
